Zo ontzettend trots op alle zorgverleners
Werken in de zorg doe je niet zomaar, dat doe je met passie, liefde en plezier. Je hebt voor deze tak van sport gekozen of misschien heeft de zorg jou wel uitgekozen. Het laatste jaar is het werken in de zorg er niet makkelijker op geworden. Er wordt veel van je gevraagd, soms misschien wel teveel. Wat er zich binnen de muren van een instelling, of achter de gesloten voordeur afspeelt, daar heeft men buiten de zorg minder snel weet van. De cliënten/bewoners waar jij een band mee hebt opgebouwd worden ziek, mogen hun familieleden niet zien en voelen zich nog eenzamer. Jij die je bloot moet stellen aan de risico’s van Corona. In sommige gevallen zelf eenzamer wordt, omdat je door quarantaine tijdelijk gescheiden moet leven van de mensen die je lief hebt. Als je in de zorg werkt ben je zoveel meer dan alleen die zorgverlener! Je wilt er zijn voor je cliënten/bewoners maar zeker ook voor je team. Is er een collega ziek, dan zeg je vaak al ja voordat je weet of je wel kan werken. Hierdoor wordt de druk nog meer opgevoerd, je werkt geen 16 uur per week maar 32 uur per week, een extra dubbele dienst of je geeft een vrije dag op. De gastvrouw die met een mooie glimlach haar gasten ontvangt, maar ze nu alleen kan attenderen op de corona voorschriften. Maar wat er achter die glimlach schuil gaat….? Langzaam begint de rek uit het elastiek te raken, en bij sommige is het elastiek zelfs al geknapt. Geknapt door kleine dingen, je hoort in de supermarkt iemand klagen dat ze al maanden thuis moet werken, terwijl jij je schuldig voelt op die ene vrije dag niet de extra dienst te hebben aangenomen… En dat jij op je vrije dag de energie niet meer hebt om iets te ondernemen. Maar niet voldoende tijd hebt om bij te tanken omdat de “plicht” de volgende dag weer roept. Waar eerst nog een groot applaus voor je werd gegeven, lijkt het nu de normaalste zaak van de wereld dat je aan het werk bent. Zorgverleners hebben een groot hart en verantwoordelijkheidsgevoel, maar vaak voor wel voor een ander. Waarbij de draaglast vaak groter is dan de draagkracht.
Lieve zorgverleners,
Verlies elkaar niet uit het oog.
Verlies je zelf niet uit het oog.
Blijf samen dat front vormen, want zonder dat zorgfront zijn we nergens!